Het blijft walnoten regenen in onze achtertuin. Dochter I. heeft al manden vol geraapt (“Ik ben Nootkapje”). Vandaag kunnen we weer opnieuw beginnen. Wat een luxe!
Jarenlang hebben we – vanuit ons vorige huis in Nijmegen – uitgekeken op een walnotenboom die de wisseling van de seizoenen prachtig in beeld bracht. Maar nooit is er ook maar een noot in onze tuin gevallen. Dat gemis wordt nu ruimschoots goedgemaakt.
0 reacties