“Ik ben even niet op de tuin geweest en ik had een stille hoop dat al het onkruid kapot gevroren was. Niet dus”, schreef Marleen* als reactie op mijn vorige bericht. Zo herkenbaar!
Gisterenmiddag was het hier opeens heerlijk weer. Het waaide weliswaar flink, maar verder was het zacht en zonnig. Merlijn en Isabelle bleven liever binnen, maar ik moest naar buiten: even geen plannen maken, maar beginnen met het echte moestuinwerk. Bij het opruimen van een bosje metershoge zonnebloemenstelen, haalde ik meteen mijn handen open. Die zijn ook niets meer gewend. Toen dat klusje – met dikke wintertuinhandschoenen aan – afgerond was, kon ik niet meer om het onkruid heen. Overal frisgroene graspolletjes en andere ongewenst spul (hoewel die groene rozetjes volgens mij eetbaar zijn, maar dat moet ik nog even uitzoeken). Ik ben in het voorste bed begonnen met wieden, totdat het begon te regenen. Wordt vervolgd.
Staat daar nu een vork? Inderdaad. Ik gebruik oude (te scherp geworden) vorken om aan te geven waar zaailingen staan. Hier stond vorig jaar snijbiet.
*Kijk ook eens op Marleens blog: Eten uit de volkstuin, met veel mooie foto’s en inspirerende recepten.
Overal frisgroene gaspolletjes… arggg… ik ga over een paar weken alles afdekken met compost. Scheelt iets. En dan waan ik me even in een visueel onkruidvrije moestuin.
Ik maai of knip in de zomer ook weleens onkruid zodat de buren geen last van de zaden hebben, zo erg vind ik het wieden… maar dat werkt ook best wel aardig.
Heerlijk lijkt me dat: een visueel onkruidvrije moestuin. Vorig jaar nam ik telkens een bed onder handen (en dan niet naar de rest van de moestuin kijken). Dat zie je tenminste resultaat.
..ja heerlijk: weer lekker wroeten in de tuin, en ja onkruid blijft altijd, hoe dan ook. Onkruid vergaat niet, ook letterlijk helaas ! groetjes en succes !